Οι ντόπιοι το ονόμασαν ‘Σαρανταύλι’, γιατί λέγεται πως λόγω της μοναδικής ακουστικής του όταν έπαιζαν αυλό, η μουσική έμοιαζε να επαναλαμβάνεται τουλάχιστον σαράντα φορές. Το σπήλαιο δημιουργήθηκε κατά το Πλειστόκαινο από υπόγεια νερά, έχοντας δύο αίθουσες, ενώ στενός διάδρομος στο βάθος του Κωρύκειου Άντρου συνεχίζεται σε μεγάλο μήκος, δύσβατος και απρόσιτος. Ερευνήθηκε και ανασκάφηκε το 1970 από τον P. Amandry και βρέθηκαν χιλιάδες αντικείμενα που ανάγονται στα αρχαϊκά και κλασικά χρόνια. Χιλιάδες αγαλματίδια από τη νεολιθική εποχή, πήλινα κομμάτια από αγγεία, 25.000 κότσια (αστράγαλοι) βοδιών, κατσικιών και προβάτων που κατά τους μελετητές ήταν είτε παιδικό παιχνίδι είτε αντικείμενα μαντείας, ζωγραφισμένα αγγεία του 6 αι. πΧ και δαχτυλίδια. Πολλά από τα ευρήματα εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο των Δελφών

Ο Αισχύλος αναφέρει το σπήλαιο ως χώρο επίσκεψης θεϊκών πνευμάτων. Εκεί είχαν καταφύγει και οι κάτοικοι των Δελφών το 480 πΧ κατά την επιδρομή των Περσών. ‘Είναι το πιο αξιοθέατο από όλα τα σπήλαια που είδα’ σημείωσε ο Παυσανίας στα ‘Φωκικά’, μετά που το επισκέφθηκε το 2ο μΧ αιώνα. Και μεταγενέστερα, στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 έτυχε χρήσης σαν καταφύγιο από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.